<-  ->

Hieronder lees je de antwoorden die het vaakst op bovenstaande vraag gegeven werden, met daaronder een samenvatting van de verklaringen en toelichtingen.

‘De lange zoektocht naar de juiste hulp was/is voor mij het moeilijkst.’

• Ik moet mijn behandeling zelf betalen omdat er geen plek is voor mij bij instanties die door de zorgverzekering vergoed worden.
• Door de wachtlijsten duurt het lang voordat ik therapie kan krijgen en dan is het nog de vraag of er passende hulp geboden kan worden.
• Het was een enorme zoektocht om medicatie te vinden die werkte voor mij. Ik heb van alles geprobeerd: antidepressiva, antipsychotica en nog veel meer.
• Mijn behandelaar wist niet wat DIS was.
• Ik ben jarenlang behandeld voor mijn psychische klachten voordat er een behandelaar was die een vermoeden van DIS uitsprak. Ik heb me daardoor erg ongezien gevoeld.  

• Ik werd afgewezen bij veel instanties, omdat mijn problematiek te complex werd gevonden en omdat er te weinig expertise was op het gebied van DIS.
• Door gebrek aan kennis van en ervaring met DIS werd ik overvraagd in de therapie. Er werden hele grote stappen gezet, of er werden dingen van mij verwacht die ik (nog) niet kon.

 ‘Ik vind het lastig om in behandeling telkens de confrontatie aan te gaan.’

• Ik vind traumabehandeling zwaar, zowel emotioneel als fysiek. Het kost me enorm veel energie.
• Ik moet me erg inspannen om me kwetsbaar op te stellen en te blijven communiceren over wat er met mij gebeurt van binnen. Vaak blokkeer ik als ik erover probeer te praten.
• Tijdens therapiesessies komen veel triggers ter sprake waardoor ik dissocieer en herbelevingen heb. Ik heb dan het gevoel de week te moeten overleven waarna we in de sessie erop met hetzelfde proces verdergaan.
• Ik vraag me vaak af wanneer de traumatische herinneringen klaar zijn. Het lijkt alsof er geen einde aan komt. Dat maakt me wel eens moedeloos.
• Als ik mezelf hoorde praten met een therapeut, had ik soms het gevoel dat ik loog. Terwijl ik ergens wel wist, dat wat er verteld werd wel degelijk mijn verhaal was.
• Het is moeilijk om te accepteren dat ik DIS heb en daarom samen moet werken met de delen die er zijn.

‘Vertrouwen en veiligheid zijn thema’s die ik lastig vind.’

• Hoewel ik al jaren in behandeling ben, ben ik nog steeds bang dat mijn therapeut me veroordeeld of uitlacht.
• Ik vind het moeilijk om me kwetsbaar op te stellen, want ik ben bang dat mijn behandelaren dit tegen mij zouden kunnen gebruiken.
• Ik heb me zo vaak onbegrepen gevoeld door therapeuten en begeleiders, dat ik het moeilijk vind om nog iemand te vertrouwen.
• Het duurt lang voordat ik een therapeut vertrouw, en ik heb inmiddels veel therapeuten gehad. Met elke nieuwe therapeut moet ik weer een band opbouwen, dat vergt veel van me. 
• Toen ik veilige hechting begon te leren bij mijn hulpverlener was dit beangstigend en zwaar voor mij, want het was onbekend en onvoorspelbaar.

>> Lees hier een selectie van de antwoorden <<

<-  ->