DIS is me

Op deze pagina staan ervaringen van naasten van mensen met de diagnose dissociatieve identiteitsstoornis (DIS).

Kijk dit korte filmpje over DIS en/of lees de artikelen 'Wat is DIS?" en 'Oog voor de (nabije) naaste'.


Ieders ervaring met DIS/AGDS is anders, geen verhaal is hetzelfde.

Lees de Bijsluiter bij deze gebundelde ervaringen.

Welke rol speelt de DIS van jouw naaste in jullie vriendschap of relatie?

Hieronder lees je de antwoorden die het vaakst op bovenstaande vraag gegeven werden, met daaronder een samenvatting van de verklaringen en toelichtingen.


‘De DIS van mijn naaste speelt een vrij grote rol in ons contact.’

  • De DIS heeft best een grote rol gespeeld, vooral toen we nog niet wisten wat het was en alles alleen uit moesten zoeken.
  • Als ik negatieve emoties heb, wordt mijn naaste met DIS soms getriggerd. Het kost me dan veel energie om de ander te helpen en tegelijkertijd met mijn eigen emoties om te gaan.
  • Ondanks dat ik weet hoe het werkt, kan ik er nog best van schrikken als ik mijn vriendin in een angstig jong deel zie.
  • Mijn naaste met DIS is vaak verdrietig, boos en gefrustreerd. Ik probeer haar altijd te steunen, maar daardoor is er weinig ruimte voor een gesprek over mijzelf.
  • Omdat mijn naaste DIS heeft, moeten we geplande activiteiten weleens plotseling aanpassen als mijn naaste getriggerd wordt.
  • Zowel bij leuke activiteiten als op moeilijke momenten speelt de DIS een rol.
  • Ik had een ouder met DIS en begon pas op latere leeftijd te beseffen hoeveel last ik daarvan heb gehad.
  • Nu we weten dat ons opgroeiende kind DIS heeft, kunnen we haar beter begrijpen. Het is onze wens dat ze zich gekend en begrepen zal voelen.
  • Soms vind ik het moeilijk om mijn naaste met DIS te vertellen over wat me bezighoudt, omdat dat in het niet lijkt te vallen bij waar hij mee dealt.
  • Mijn naaste met DIS en ik hebben samen ontdekt hoe we kunnen omgaan met de DIS. Daar steek ik veel energie in, maar dat is het waard omdat we om elkaar geven.


‘De DIS speelt niet (altijd) een grote rol in ons leven.’

  • Ik merk vooral dat ik mijn naaste met DIS een stuk veiligheid kan bieden, verder speelt de DIS geen grote rol.
  • Mijn naaste met DIS en ik kunnen er inmiddels heel goed over praten.
  • We laten het een zo klein mogelijke rol spelen.
  • Toen ik nog niet goed wist hoe ik ermee kon omgaan, speelde het een grotere rol dan nu. Ik sta er nu niet echt meer bij stil.
  • Vooral als mijn naaste met DIS veel fysieke of psychische klachten heeft door de DIS drukt dat een stempel op ons leven. Op andere momenten is dat minder.




>> Lees hieronder een greep uit de antwoorden die gegeven werden <<

"Welke rol speelt de DIS van jouw naaste in jullie vriendschap of relatie?"

“Het heeft lange jaren geduurd voor hij stabiliseerde en het trauma een plek kon geven. In die jaren maakte hij ruzie met me. ‘Red jezelf, ga weg’. Maar ik weigerde. Soms werd het erg lastig, dan ging hij weg, maar hij kwam altijd weer terug.


- een naaste

“Ik ben ‘partner van’, mijn vriendin heeft DIS. Toen ik haar leerde kennen, had ze een getraumatiseerd brein. Haar kinddelen zochten vaak bescherming bij mij en bleken me geregeld als een vaderfiguur te zien. Ze gaf mij op zo’n moment soms op een kinderlijke manier antwoord. Mijn vriendin is intussen hersteld. Er is nog weinig sprake van dissociatie, ze is eigenlijk niet meer afgesplitst.”


- een naaste

"Ik merk dat ik op mijn woorden let in het bijzijn van mijn naaste met DIS. Ik wil voorkomen dat ik iets zeg wat een trigger is waardoor mijn naaste dissocieert."


- een naaste

"Soms wil ik gewoon even op mezelf zijn. Als ik op zo’n moment een vraag van mijn naaste afkap voelt die zich ontzettend afgewezen. Dan moet ik aandacht besteden aan de ander om geruststelling te bieden, terwijl ik juist even tijd voor mezelf nodig had."


- een naaste

“Het leven van mijn naaste met DIS is zo ontregeld, dat hun wereld heel klein geworden is. Als we afspreken reis ik naar hen toe, omdat hen niet naar mij kan reizen. Ik weet dat het belangrijk is voor hen dat ik kom en ik wil er graag voor hen zijn, maar hen heeft nauwelijks ruimte in hun hoofd om zelf in ons contact te investeren. Daardoor ervaar ik weinig wederkerigheid en beland ik snel in de rol van mantelzorger, hulpverlener of ouder.”


- een naaste

“We praten veel over wat mijn naaste met DIS allemaal heeft gedaan en bezighoudt. Zware onderwerpen komen wel aan de orde, maar alleen als mijn naaste dat zelf aangeeft. We sluiten zo’n gesprek af met praten over koetjes en kalfjes.”


- een naaste

“Ik vind het fijn om betrokken te zijn en naast vriendin, ook tot steun te mogen zijn door te luisteren, vragen te stellen, gerust te stellen en aan te moedigen om door te gaan en geloof, hoop en kracht te spreken op momenten dat het loodzwaar is. Samen op te trekken, zonder oordeel te luisteren en te genieten van een bijzondere vriendschap!”


- een naaste

“DIS speelt elke dag een grote rol in onze vriendschap. Het (meestal onbewust) noemen van een naam, een plaats, een situatie of een herinnering kan aanleiding zijn voor het triggeren van een of meer delen. Het is juist die onvoorspelbaarheid die het voor mij lastig maakt, want op het ene moment heb je contact, of een gezellig moment en het volgende moment verdwijnt mijn vriendin in angst en haar eigen historie.”


- een naaste

“De DIS van mijn dochter speelt een grote rol in ons gezin. Het is enorm moeilijk om gesprekken te voeren over haar doodswens en haar elke dag te zien lijden, maar niets concreets te kunnen betekenen. Haar hulpverleners weten het soms ook niet en kunnen geen zekerheid geven over de toekomst. Ik heb het gevoel dat ik leef tussen hoop en vrees, het voelt uitzichtloos. Van het meisje dat zij was met al haar talenten lijkt niets meer over en dat is vooral heel verdrietig.”


- een naaste

“In het begin speelde het een grotere rol omdat er vanuit mijn kant veel onzekerheid was over wat ik kon doen als zij switchte. Inmiddels weet ik dat zij DIS heeft, maar ben ik er niet veel meer mee bezig. Omdat zij zij is.”


- een naaste