<-

Hieronder lees je de antwoorden die het vaakst op bovenstaande vraag gegeven werden, met daaronder een samenvatting van de verklaringen en toelichtingen.

‘Ik vraag niet om hulp, ook al zou het bij kunnen dragen aan mijn herstel.’

• Ik heb nog niet zoveel zicht op mijn eigen klachten en functioneren, dus ik weet niet hoe naasten me zouden kunnen helpen.

• Niemand weet dat ik DIS heb, ik doe het alleen. Ik zou hulp willen durven vragen en mijn delen en ik oefenen hiermee in therapie. Maar de weg naar mijn naasten en de omgeving is lang.
• Door de stigma’s en taboes die op DIS rusten schaam ik mij.
• Ik heb het gevoel dat mijn hulpverleners er niets mee kunnen. Daardoor durf ik er steeds minder over te praten. En anderen wil ik er niet mee belasten.

• Ik doe het al zolang alleen, dat dat het simpelste is geworden. Bij mezelf kan ik gewoon zijn wie ik ben.

‘Mijn naaste kan me helpen door te luisteren en door begrip te tonen.’

• Het is helpend als iemand naar me luistert zonder oordeel en zonder de verwachting dat ik alle vragen beantwoord.
• Tegenwoordig durf ik te checken of iemand boos is, al durf ik dit alleen bij mensen die dicht bij me staan.
• Ik heb de ruimte nodig om soms even niets te hoeven vertellen, het is fijn als ik dat mag aangeven en op die manier zelf het tempo mag bepalen.
• Als ik me gehoord en gezien voel, draagt dat bij aan mijn herstel. Als anderen me serieus nemen, helpt me dat om mezelf net zo serieus te nemen.
  
  

‘Het helpt als mijn omgeving niet-veroordelende interesse toont in DIS.’

• Het kan steunend als mijn naaste zich verdiept in DIS, want het scheelt als de ander bepaalde misvattingen en sommige triggers al een beetje kent.
• Geïnteresseerde, open vragen kunnen helpen om samen over DIS in gesprek te raken.
• Mijn naaste en ik gebruiken soms humor om de DIS en alles eromheen draaglijker te maken. Het is fijn dat dit kan, omdat er eerst echte erkenning is geweest.

‘Wanneer ik eindelijk iets van mijn verhaal durf te vertellen, heb ik erkenning nodig.’

• Het helpt als de ander mijn diagnose accepteert en serieus neemt, en wil begrijpen waarom ik deze problemen heb.
• Het is steunend als ik de ruimte krijg om mijn mening te geven, want ik leer nu pas dat mijn mening er mag zijn. Eerder durfde ik geen mening te hebben uit angst voor afstraffing.
• Het gebeurt ook weleens dat een naaste bewust of onbewust bagatelliseert wat ik vertel. Dat maakt dan diepe indruk op me. Het is moeilijk om er dan nog een keer over te beginnen.

‘Het draagt bij aan mijn herstel als mijn naaste het contact met mij opzoekt.’

• Het is erg fijn als mijn naaste zonder oordeel of verwijt contact met me wil houden ondanks dat ik niet altijd bereikbaar ben.
• Omdat ik in mijn jeugd weinig sociale vaardigheden heb kunnen leren, kan een naaste me helpen om die vaardigheden te oefenen door bijvoorbeeld over sociale situaties te praten.
• Mijn naasten en ik (en mijn delen) hebben afgesproken dat ze een kort gesprekje voeren als ik switch naar een ander deel, maar ook hoe ze mij op zo’n moment vlot terug kunnen halen.
• Het is prettig als naasten aan mij vragen wat ze zouden kunnen doen, want het is voor mij te spannend om zelf dingen te vragen die zouden kunnen bijdragen aan mijn herstel.
• Het is fijn als een vriend of vriendin voorstelt om samen iets simpels te doen, zoals wandelen of een kopje thee drinken.
• Er zijn dingen die ik niet durf in mijn eentje. Als er iemand bij is die ik vertrouw, kan ik ervaren dat de situatie veilig is. De volgende keer durf ik het dan misschien wel alleen.

>> Lees hier een selectie van de antwoorden <<

<-